Komentarze      Galeria     Konkursy     Artykuły     Forum     Społeczność    

Jest pewne, że fotografia pokazuje właśnie to, co zostało przedstawione do zobaczenia, ale czynnik fantazji, interpretacji, wyświetleń -wisi nad nią jak papierowy lampion targany wiatrem imaginacji.
Raz w brak perspektyw, raz w swawolną wolność wyboru, raz w otwarte okno możliwości...
Jest pewne, że autorka przemycił tym obrazem rodzaj skomplikowanej ugody pomiędzy tym, co miało uchodzić za triumf nieskrępowania a kapitulacją, która zwykle jest do istnienia przypięta.
Kiedy bierze się do ręki taką fotografię, towarzyszy temu gestowi ciekawość i zamiar lektury. Zamiar często niespełniony, ale niezmienny. Szybko dowiadujemy się, co widać. Nie zawsze wiemy, co było do zobaczenia.

Autor będąc w kontemplacji otaczającego go świata wyrzeźbił dzieło, używając klatki wybranego formatu. Napisał partyturę na światłocień z setką mroźnych smyczków na pierwszym planie i sprawnie dyrygując chórem delikatnych fal, wymalował przestrzeń garstką kolorów tercjalnych.
To świat w swej niepohamowanej intensywności auto-manifestacji przed obiektywem.
Prawdą będzie, że reszta zwykłego codziennego continuum, dogoni nas już rano, w południe, wieczorem, ale wtedy, zapisaną kartę katalogową tego zdjęcia można ponownie wrzucić na monitor pamięci.
I delektować się, jak najlepszym winem.

Zobaczyć.
Dzieło malarza powstaje z materiału gęstego i dotykalnego. Teatr umieszcza na scenie aktorów i masywne przedmioty. Opera musi mieć gmach.
Jednak ze wszystkich sztuk, tylko fotografia zapewnia ludzkiemu wzrokowi optykę pozwalająca patrzeć oczami innego człowieka. Oto wielowymiarowy portret, który był tak właśnie widziany. Oto ktoś, kto przedostał się przez powłokę zwykłych przyzwyczajeń i zaistniał w naszej percepcji. Oto migawkowe misterium, w którym cienie, refleksy, złudzenia, miraże są tak samo realne, jak zobaczył to autor tego zdjęcia.
Bez którego, tego wyjątkowego misterium nigdy byśmy nie doświadczyli.

Cokolwiek by nie powiedzieć o fotografii, jakkolwiek by to zjawisko nie rozgrzebać, rozbabrać, rozdłubać, rozłożyć na czynniki pierwsze, przeanalizować, przetrawić i wydalić - w istocie dojdzie się zawsze do obrazu. Wszystkie inne aspekty są tylko drogami doń prowadzącymi.
On będzie pierwszym sygnałem wysłanym w kierunku odbiorcy. Inicjującym komunikację. Rozpoczynającym strumień mniemań, wyobrażeń i przeżyć emocjonalnych.
Malarstwo musi być wyraźnie abstrakcyjne, by autor dał do zrozumienia, że chce i pozwala na wolną grę wyobraźni i interpretacji.
W fotografii - cokolwiek się nie zrobi - zawsze się pozwala, nawet gdy nie chce się pozwalać.
Oto personifikacja odlotów i przylotów, gniazdowania, może narodzin, nauki latania.
Może ataku i obrony. Może wyraźnej sprzeczki.
Widać wyraźnie, że poprzez takie, a nie inne obrazowanie - autorka nie chce, by wizje odbioru zanadto się rozjechały i prosi, by z powyższej wyliczanki niepotrzebne skreślić.
Ale zdjęcie, właśnie to zdjęcie, wysłane szczególnie tutaj w przestrzeń, nabierze własnego życia i będzie trwać.
I trwa.

Fotografia w swych dziejach, nierzadko czerpała ze sztuki magii matematyki dowolnej. Również z uwzględnieniem liczb urojonych. Autorka jednak, w swoim widowisku multimedialnym posłużyła się dodatkową składową: dystansem mierzonym krzywymi, prostymi a nawet jazdą pod górkę.
A nie jak zwykle: odległością lub jej metaforą.
To parametr, bez którego niewykonalne było taki obraz popełnić.
I w jednym ujęciu określić rodzaj stałej bieganiny w fazie bezsenności.
Z przestrzenią, gdzie muza otwiera takie obrazy tylko wybranym.

Autorka, w krótkiej baletowej niemal sekwencji na kilka obrotów — opowiada, że warto tańczyć aż po miłości kres*. W tej niebanalnej harmonii niuansów, z małym c-moll na bęben i podskok, twórczyni zawiesza dla odbioru poprzeczkę wysoko. I doprawia rytmem wirujących ramion.
To z ciągłej dbałości. Żeby percepcja nie wpadła w rodzaj wzruszającej nicości, rezonującej tylko z Twitterem a perkusja naszej wyobraźni nie przypominała klaśnięcia w pośladek.


*Zembaty

Manifestująca się intencja autorki a tuż za nią proces wyobrażeniowy patrzącego.
Kontekst. Łączność. Zależność.
To samo czy jednak odrębność?
Jednoznaczność czy wieloznaczność?
Oferowany tutaj cud przestrzeni, wyśniony, wyczekany i swobodnie zanotowany obiektywem?
Czy jednostkowy dar muzy w postaci indywidualnego obrazu dla tej jednej.
Wszystko tu się zdarzyć może i się zdarza. Wszystko może się tu wzbudzić i wszystko może się uspokoić.
To fotografia.
Sztuka nad sztukami.

Autor, w jednym swobodnym kontredansie pokonał dystans pomiędzy spojrzeniem a uwiecznieniem. Bez postoju w formalizmach.
To wizja pewnej utopijności miejsca wiązanego łańcuchami ekscentrycznej wieloznaczności.
To samotna chwila by zarejestrować zjawisko.
To posłuszny obraz umieszczony w teraźniejszym polu widzenia.
To scena, która strzegąc własnej integralności, sama decyduje, co powinniśmy zobaczyć

Autorka wie, że aby przywrócić fotografii jej właściwą magię, wystarczy uchwycić się jej niepospolitości. Ale tak naprawdę nie wiadomo, na czym polega to dziwne doświadczenie obcowania z nieodpartą presją bytów fantomatycznych utrwalonych na obrazie.
Czy jest to wywołanie wiary w egzystencję tego, co sfotografowane? Czy z kolei jest to nowy obszar rzeczywistości kierowanej wzrokiem, mocno wspieranej wyobraźnia interpretującą...
Jedno wiemy na pewno, zarejestrowana chwila, trwająca ułamek sekundy – teraz wywołuje jej nie kończący rezonans.

W fotografii, w każdej wyraźnej wizji jest duch nieokreśloności i złudzenia.
Są to pozory, które nadają doświadczeniu percepcyjnemu pewność, że dotarło się do sedna poszczególnych rzeczy, świata albo zjawisk.
To bezkształtna substancja, oczywista w swej nieokreśloności.
Oto proste skojarzenie: las, zima, trochę mgły...
Autorka dokładnie nastawiła przyrząd optyczny. Nie po to, żeby widzieć lepiej, tylko zobaczyć więcej.
A my razem z nią.

Nowsze ..0..1..2..3..4..5..6..7.. Starsze