Komentarze      Galeria     Konkursy     Artykuły     Forum     Społeczność    

Fotografia nie daje się zamknąć w prostych znakach.
Nie mówi: „to jest to” – raczej milczy, zostawiając miejsce na szept wyobraźni.
Wzrok tańczy po szczegółach, splata je w opowieść, która zmienia się z każdym spojrzeniem.
Jak film przewijany w głowie tam i z powrotem – raz coś błyska na początku, potem wraca jak echo.
To, co kiedyś było tłem, zaczyna znaczyć, bo nie możemy przestać tam patrzeć.
Fragmenty obrazu zaczynają mówić do siebie, pożyczają sobie znaczenia, aż wszystko zaczyna grać jednym tonem.
Zaczyna się od cichego „Zvon”.
Potem przychodzi „Lśnienie”.
A może wszystko zmierza ku uzdrowieniu – w kurorcie, w ciszy.

Cokolwiek by nie powiedzieć o fotografii, jakkolwiek by to zjawisko nie rozgrzebać, rozbabrać, rozdłubać, rozłożyć na czynniki pierwsze, przeanalizować, przetrawić i wydalić - w istocie dojdzie się zawsze do obrazu. Wszystkie inne aspekty są tylko drogami doń prowadzącymi. On będzie pierwszym sygnałem wysłanym w kierunku odbiorcy. Inicjującym komunikację. Rozpoczynającym strumień mniemań, wyobrażeń i przeżyć emocjonalnych. Malarstwo musi być wyraźnie abstrakcyjne, by autor dał do zrozumienia, że chce i pozwala na wolną grę wyobraźni i interpretacji. W fotografii - cokolwiek nie zrobi - zawsze pozwala, nawet gdy nie chce pozwalać.
Oto fotografia z dewizą: pozwól sobie na radość i swobodę. Metafora ćwiczeń na drążku.
Obraz i rzeczywistość przenikają się jak skrzydła w locie: jedno bez drugiego traci lekkość,
jedno bez drugiego traci pogodę ducha.

Obraz dziwny. Trochę nierealny, ale przecież zastany. Tak widziany, tak odczuwany. Tak pojmowany.
To pejzaż, ale przecież może być wszystkim innym. Zależnie od własnej imaginacji. Zależnie od wyobraźni widza.
Gdy natura spotyka abstrakcję, odkrywa się nowe znaczenia.
Wszystkie kształtowane przez własne emocje i fantazję.

Fotografia.
Chwila zamrożona w czasie.
Nie papier, nie ekran, nie obrazek. Lecz chwila.
Życie skondensowane w pikselach. Determinacja w oku. Siła w piórach. Historia zapisana w locie. Echo instynktu.
Pustka, która zaraz się wypełni.
Opowieścią o walce z wiatrem, o każdym pokonanym oporze, o każdym gramie energii zamienionym na moc...

Nastrojowość, głębia, symbolika...
W rozległym morzu możliwości wszyscy jesteśmy trochę jak drzewo – osamotnione pośród jeziora zjawisk, próbujące pojąć, dlaczego właśnie tu i dlaczego w ogóle.
„Cóż, ktoś musi” – można rzec. Bowiem brzask jest jak obietnica, jak świat, który być może nie istnieje, a jedynie się śni.
To chwila, gdy uświadamiamy sobie, że życie to nie tylko droga, lecz także miejsce, w którym zatrzymujemy się, by na nowo odetchnąć.

Jest pewne, że fotografia ukazuje to, co zostało przedstawione, jakby rzeczywistość stworzona została tylko do oglądania.
Lampion fantazji, interpretacji, targany wiatrem wyobraźni - wzbijał się będzie tu w kosmos perspektyw.
Raz w katedralny, ślepy zaułek, a potem w otwarte okno pełne możliwości...
Jest pewne, że autorka w tym obrazie przemyciła rodzaj subtelnej ugody – zawarła nić porozumienia między triumfem kreacji, a kapitulacją, która nierozerwalnie związana jest z samym istnieniem.

Jabłoń. Patrzysz i wiesz, że coś tu nie gra. W liściach coś szemrze, jakby wiersze same próbowały się ułożyć, a rzeczy dziwne i niepasujące są tak samo ważne jak te poukładane.
I nagle myślisz, że życie to właśnie ten dziwny taniec między realnością a snem – balansowanie na krawędzi absurdu, który, choć niezrozumiały, wcale nie musi być pozbawiony sensu.
To fotografia. Moc, siła i wyobraźnia.
To podróż, która zaczyna się w rzeczywistości, a kończy tam, gdzie pozwala nam dotrzeć nasz umysł.

Cicha rozmowa z naturą – tą, która zna odpowiedzi na pytania, jakich jeszcze nie zadaliśmy.
Tu ekspresja spotyka się z obfitością – rzeczy widzialnych i tych, które dopiero rodzą się w wyobraźni.
Wystarczy spojrzeć z bliska, by dostrzec wielkość w tym, co małe i zostać sam na sam z chwilą, która szepcze:
„Nie spiesz się, to tylko życie”.
To zdjęcie przypomina, że piękno nie zawsze krzyczy.
Czasem stoi cicho i cierpliwie czeka, aż je zauważymy.

Przestrzeń która zaprasza do wewnętrznej podróży – do zanurzenia się w chwili, gdzie myśli stają się lekkie i przejrzyste jak poranny oddech.
Tu każdy krok, każdy oddech staje się świadomy i pełen znaczenia. Czas zwalnia, a umysł znajduje ukojenie w naturalnym przepływie chwili. W tym krajobrazie tkwi odwieczna mądrość: piękno nie potrzebuje ozdób ani nadmiaru – wystarczy mu przestrzeń, aby być. Tu spokój jest nie tylko obecnością, ale stanem istnienia, w którym wszystko po prostu trwa.

Umiejętność połączenia tajemnicy, minimalizmu, humoru i ludzkiej ekspresji.
Czy pół twarzy jest ukryte, czy może wystawione? To pytanie może wydawać się absurdalne, lecz właśnie to, co niewidoczne, często mówi najwięcej.
Egzystencjaliści mawiają, że życie to sztuka dostrzegania całości w fragmentach.
W fotografii ta prawda staje się szczególnie wyraźna. Widać tam więcej. Widać lepiej.
Czerń tła i biel mimicznego makijażu przypominają yin i yang – harmonię w królestwie obrazu.
Fotografia jest bowiem jak księga, która nieustannie się pisze, wciąż na nowo, bez końca...

Nowsze ..0..1..2..3..4..5..6..7..8..9.. Starsze